سلام به همه رفقا و نازنینایی که خاک رو از سر این وبلاگ میزنن کنار و به سنگ نوشته هاش یه نگاهی میکنن

من حکایتم همونه که دیدید

دلتنگی و حس غریبگی بد دردیه! من طعم بیقراری رو میچشم و واسه عاشق شدنم جواب پس میدم!

آدما تا وقتی نمیدونن کی هستن؟ وچی هستن؟ وکجا میرن؟ و چه کاره اند؟ را حت هستن اما امان از روزی که سر از تخم غفلت در بیارن و

چشم باز کنن! من نمیدونم این خوبه یا بد که سر از تخم غفلت اووردم بیرون ولی میدونم این حسی که دارم و حال وروزی که دارم زمینی

نیست و روح معنوی وآسمونی داره.

نمیدونم خوشحال باشم یا ناراحت؟!

تنها چیزی که میدونم اینه کی یکی داره نگاهم میکنه و همه جا چشم ازم بر نمیداره! یکی به جز خدا! یکی که واسه خدا عزیزه!

یکی داره جگرم رو میسوزونه وباهاش یه قاب خوشگل میسازه! ولی نمیدونم میخواد منو یا نه!

با همه ی دلتنگی هام از خدا خواستم که برسم به آرزوم

اما نمیدونم آرزوی شب لیلة الرغایب چقدر اجابت میشه؟ نمیدونم باور کنم یا نه که این آرزوی بزرگ اجابت میشه یا نه؟!

دلنوشته چیز خوبیه اما درد دل درمان نداره وحتی با دلنوشته درمان نمیشه.

حرف واسه گفتن زیاده اما به شرطی که گوشی واسه شنیدن حرفام باشه یا چشمی ببینه خط نوشته ها رو....

فعلا میرم یه گوشه ای شاید بازم بیام که حتما می یام واسه گفتن چیزای تازه

یا علی